Het is een veel gehoorde uitspraak: “Ik kan niet voelen” of “Ik voel niets”. Als reactie op die uitspraak vraag ik of ze hun teen weleens gestoten hebben. Iedereen voelt. Het is alleen soms lastig om woorden te geven aan de gevoelens.
Als baby reageren we meteen op wat we voelen. De poepbroek voelt niet fijn en we beginnen te huilen. Wanneer we worden opgetild door onze vader of moeder stoppen we met huilen. We reageren direct op wat we voelen met onze emoties. Naarmate we ouder worden en meer in contact komen met mensen wordt er gereageerd door de buitenwereld op onze emoties. Wanneer we ontvangen worden en onze uitingen worden begrepen worden we gezien in wie we zijn. Helaas gebeurt dat niet altijd. Het kan zijn dat je moeder geen tijd heeft om je op te pakken en je een tijdje laat huilen of wanneer je je pijn hebt gedaan zegt dat je je niet zo moet aanstellen.
Als kind hangt onze overleving af van volwassenen en deze afhankelijkheid zorgt dat we reageren op de volwassene. Vaak passen we ons aan en gaan bij onszelf weg. We gaan gedrag vertonen wat gewenst is, niet wie we werkelijk zijn. Aan dit patroon raken we zo gewend dat we denken dat dit bij ons hoort. Vaak begint het op enig moment in je volwassen leven te knellen. Een paar voorbeelden:
- Opa en vader zijn beiden piloot. Iedereen gaat er vanuit dat jij ook piloot wordt. Eigenlijk wil je liever met je handen werken. Wanneer je dat vertelt wordt er met afwijzen gereageerd. Uiteindelijk word ook jij piloot.
- Het schoolsysteem past je niet en de manier van lesgeven slaat niet aan bij jou. Je haalt lage cijfers en er wordt gezegd dat je beter je best moet doen, harder moet werken. Uiteindelijk haal je een papiertje, ver onder je niveau en zonder enige intrinsieke motivatie, om maar tegemoet te komen aan de druk van een diploma halen.
- Je bent ongelukkig in je relatie maar blijft omdat je geleerd hebt dat je iets afmaakt als je iets begint.
In bovenstaande voorbeelden is het heel duidelijk. Het kan ook veel subtieler. We doen het allemaal.
Wat heeft dit te maken met voelen?
Wat gebeurt er als je iets wilt doen wat je vroeger niet deed? Je gaat voelen waar het toen pijn heeft gedaan. De gevoelens van toen liggen opgeslagen in je lichaam. Het was een beschermingsmechanisme van het kind. Om te overleven. Als volwassene hebben die mechanismen vaak hun nut verloren. De gevoelens van de oude pijn zitten echter nog steeds opgeslagen in je lijf, wachtend om te worden vrijgelaten. Het vrijlaten doen we door de gevoelens opnieuw toe te laten. Zo kan het ons loslaten.
Doordat de gevoelens opgeslagen liggen in het lichaam kunnen we daar via het lichaam ook weer naar toe. Dit lukt nooit vanuit het hoofd. Ik ben van mening dat je best inzichten kunt verkrijgen door te praten. Echte verandering is wat mij betreft alleen mogelijk door te werken met de wijsheid van het lichaam.
Bij lichaamswerk werken we met de opgeslagen gevoelens. Waar het ooit knelde. Soms weten we waar het over gaat, soms ook niet. Dat is niet belangrijk. De uitdaging zit ‘m erin waar je ooit wegging bij jezelf om nu te blijven. We geven de ruimte aan de emotie zodat deze zich kan loslaten.
De emotie is vaak waar we bang voor zijn. De angst voor de pijn is vaak groter dan de pijn zelf. Maar deze angst zorgt er wel voor dat we in hetzelfde cirkeltje blijven ronddraaien.
In mijn praktijk begeleid ik je in het voelen. Ik sluit aan waar jij bent en van daaruit leer ik jou voelen in je lichaam. Naarmate je meer ervaring opdoet met voelen ga je steeds subtielere signalen oppakken. Het voelen wordt een richtingaanwijzer. Dat is uiteindelijk de functie van het lichaam. Je lichaam weet het beste wat goed voor jou is.
Wil je ook (beter) leren voelen? Neem dan contact met mij op. Ik begeleid je graag.