Toen ik een paar jaar geleden mijn hond Nada uitliet rond Oud & Nieuw ging er in de buurt vuurwerk af waar we beiden enorm van schrokken. In plaats van zelf te gronden, leiderschap te tonen en haar te steunen dook ik zo ongeveer in haar om te zien wat ze nodig had. “Wil je bijkomen, verder lopen of terug naar huis?” En zo legde ik de verantwoordelijkheid bij haar en daarmee mijn angst. De vuurwerkangst was geboren. De jaren erop begon het zo’n beetje ergens in oktober. Onrustig gedrag, wegkruipen en veel hijgen. ’s Avonds wilde ze niet naar buiten. Ik tilde haar op en bracht haar naar het grasveld om de hoek. Meestal wilde ze meteen terug naar huis. Er ontstond een soort van welles nietes; zij wilde naar huis en ik wilde dat ze ging plassen. En graag snel omdat het ’s avonds koud en guur was. Het was geen succes.
Aan het begin van dit jaar heb ik een notitie gemaakt om aan het einde van de zomer een afspraak te maken bij een therapeut gespecialiseerd in vuurwerkangst bij honden. Het kwam er niet van.
Sinds ik begonnen ben met de MER modules, en ook een aantal losse sessies heb gedaan bij Roland Engelbracht, is mijn lichaam veranderd. Mijn thema gaat over tevoorschijn komen. Dat is heel spannend, ergens toen ik vanuit onschuld tevoorschijn ben gekomen ben ik blijkbaar afgestraft. Wat ik toen heb gedaan is mijn energie terugtrekken. De energie uit mijn voeten en benen omhoog trekken. Het resultaat is dat je niet meer zo stevig staat. Daar weet ik alles van!
Ooit was ik op vakantie in China en tijdens een wandeling moesten we over een brug. Een houten brug hoog boven het water waar af en toe een plank ontbrak. Ik stond voor de brug en kon geen stap zetten. Hoe graag ik het wilde, mijn lichaam stond stokstijf. Mijn vriend heeft mijn handen vastgepakt en via zijn gronding werd ik ook gegrond en zo liepen we naar de overkant.
Toen de eerste rotjes afgingen in oktober viel het mij op dat Nada niet meteen in elkaar dook of terug naar huis wilde. Ze had even tijd nodig en die tijd gaf ik haar. Als ze op de bank lag en er was een knal tilde ze haar kop op om daarna weer verder te slapen.
Buiten kan ik haar de ruimte geven om een beetje onzeker te zijn. Dat zijn we toch allemaal weleens? Hoe fijn is het dan als er iemand vanuit compassie bij je blijft? En soms ben ik duidelijk en lopen we door. Het vraagt afstemming wat er in het moment nodig is. Ik probeer haar zoveel mogelijk te begeleiden én een leider te zijn.
Aan mij kun je niet zien dat ik meer gegrond ben. Het is een proces van binnen dat zich manifesteert buiten. Enorm blij ben ik voor mijn hond dat dit de bijvangst is van mijn lichaamswerk.
Tijdens mijn laatste sessie lichaamswerk vertelde ik dat ik wat pijntjes had onder mijn voeten. De paar meter naar de wc zijn wat ongemakkelijk ’s morgens. Er werd heel wat gedrukt, geknepen en geschud aan mijn voeten. De plekken waar het fascia verhard is zijn zo te vinden. Voor de behandelaar omdat je de verdikking kunt voelen en voor mijzelf omdat de verdikking scherp voelt en pijnlijk is. Na de voeten gingen we via de hak naar mijn onderbenen. Wat voelde het daar scherp! Alsof het daar nog veel meer verdicht was dan in mijn voeten. Het is natuurlijk logisch dat wanneer het ergens in je benen vastzit, je nooit de stroming krijgt naar beneden en via je voeten de grond in.
Wanneer je opnieuw de verbinding gaat voelen met de aarde, ga je ook voelen waarom je bent vertrokken. Het was een enorme angst die ervoor gezorgd heeft dat ik niet kon blijven staan en vertrok. Momenteel leer ik de nieuwe vaardigheid dat ik kan blijven staan en niet hoef te vertrekken.